Ομιλία της Ζωής Σακαδονικολάκη Κρυσταλλά.
Καλημέρα σας σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη γιατί θα σας μιλήσω για έναν πολύ αγαπητό μου άνθρωπο. Μάλλον για μια γυναίκα, που κάνει εμάς όλες τις άλλες γυναίκες πολύ υπερήφανες για το φύλλο μας. Κάποτε λοιπόν η κόρη μου η Άννα που εργάζεται στον χώρο της υγείας, ήταν για περίπου ενάμιση χρόνο υπεύθυνη σε ένα ημερήσιο κέντρο φιλοξενίας ηλικιωμένων στον Άγιο Νικόλαο. Από τη πρώτη στιγμή λοιπόν που έγινε αυτό το κέντρο μου μιλούσε με μεγάλο ενθουσιασμό και αγάπη για μια γιατρό που πήγανε και εξέταζε τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Της είχε κάνει εντύπωση η καλοσύνη και ο χαρακτήρας εκείνης της γιατρού. Δεν ήξερα όμως ότι επρόκειτο για την Άντζελλα. Αυτό συνέβη αργότερα αφού έκλεισε το κέντρο, η Άννα διορίστηκε στο ΠΑΓΝΗ και η Άντζελλα ήρθε σαν γιατρός στο χωριό μας.
Όλα αυτά τα χρόνια βέβαια ερχόταν στο χωριό κάποια καλά παιδιά που έκαναν το αγροτικό τους και μας έγραφαν τα φάρμακα μας. Όλα τους βέβαια είχαν πολύ όρεξη για δουλειά πήγαινανε στση γερόντους και έκαναν το καθήκον τους με μεγάλη αυταπάρνηση. Αλλά όταν ο άρρωστος χρειαζότανε κάτι πιο εξειδικευμένο τον στέλνανε αμέσως στο νοσοκομείο για τα περαιτέρω. Κάποια μέρα λοιπόν η χωριανή μας Δέσποινα του Κλώντζα που δουλεύει στο Νος /μείο του Αγ Νικολάου μου λέει< Ζωή έμαθα ότι τούτο τον καιρό θα έρθει μια γιατρός εξαιρετική στο χωριό μας. Και όταν λέω εξαιρετική εννοώ θαυμάσια επιστήμονας και το κυριότερο πολύ καλός άνθρωπος. Θα δεις> Πράγματι μετά από λίγο καιρό ήρθε μια κυρία η οποία είχε ένα τεράστιο χαμόγελο που φώτιζε όλο της το πρόσωπο της. Σε κοίταζε δε με ένα βλέμμα που είχε τόση καλοσύνη που όταν σου μιλούσε ή της μιλούσες σε έκανε να πιστεύεις ότι ήσουν το μοναδικό πρόσωπο που είχε σημασία γι’ αυτήν εκείνη την ώρα. Άκουγε δε με μεγάλη προσοχή τα προβλήματά σου, που πολλές φορές ήταν και προσωπικά και οικογενειακά. Ποτέ μα ποτέ δεν μας κακομίλησε ούτε μας διέκοψε όσο κουρασμένη ή βιαστική και να ήταν. Όλοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες του χωριού, αλλά και οι νεότεροι που έρχονται τα καλοκαίρια και το Πάσχα είμαστε ολόχαροι για τον ευλογημένο αυτόν άνθρωπο που μας ήρθε στο χωριό. Τότε καταλάβαμε την μεγάλη διαφορά που είχε αυτή η γιατρός από τα παιδιά που ερχόταν στο χωριό τα προηγούμενα χρόνια. Εξετάσεις, διαγνώσεις, και φαρμακευτικές αγωγές σωστές και καίριες με μεγάλη αγάπη και ενδιαφέρον για τον κάθε έναν από εμάς. Άρχισα λοιπόν και εγώ με τη σειρά μου να λέω τα καλύτερα στην Άννα για αυτήν την εξαιρετική γιατρό. Όταν με ρώτησε κάποια φορά το όνομα αυτής της γιατρού, γέλασε και μου είπε < Αμάν ρε μαμά τόσο καιρό στον Αγ. Νικόλαο δεν σου μίλαγα γι’ αυτήν. Να ξέρεις ότι σας έπεσε ο πρώτος αριθμός του λαχείου. Είναι εξαιρετική γιατρός και σπάνιος άνθρωπος.> Όμως είναι η Άντζελλα μας, γιατί είναι δικιά μας πια, είναι ένας δικός μας πολύ αγαπητός άνθρωπος. Η Άντζελλα μας λοιπόν κατάγετε από την Σερβία που είναι γειτόνισσα μας και μάλιστα από τις καλές γειτόνισσες από τα πολύ παλιά χρόνια. Ήταν ένα από τα μέλη κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Η πατρίδα της η Σερβία ήταν πάντα σύμμαχος και φίλη της Ελλάδος, και ο Σερβικός λαός έχει μεγάλη αγάπη και εκτίμηση για το Ελληνικό λαό. Οι Σέρβοι μας μοιάζουν πολύ, είναι Ορθόδοξοι όπως εμείς, και επίσης όπως και’ εμείς αγαπάνε πολύ την ελευθερία. Αγωνίστηκαν πολύ λοιπόν για την ελευθερία τις αξίες και τα ιδανικά τους. Είχαμε μάλιστα και κοινούς εχθρούς τους Τούρκους και τους Γερμανούς. Ήταν δε ένας από τους λίγους λαούς της Ευρώπης όπως κι΄ εμείς που πολέμησε με τόσο πείσμα και δύναμη τους Γερμανούς. Όταν μεγάλα και κραταιά κράτη της εποχής εκείνης παραδόθηκαν αμάχητη ή μέσα σε λίγες ημέρες. Και όταν τελικά υποδουλώθηκαν έκαναν ένα από τα φοβερότερα σώματα ανταρτών στην Ευρώπη που έγινε ο φόβος και ο τρόμος του Γερμανικού στρατού. Από αυτόν λοιπόν τον περήφανο λαό κατάγετε η Αντζελλά μας. Γεννήθηκε στην πόλη Νόβισαν που είναι η συμπρωτεύουσα της Σερβίας όπως είναι η Θεσσαλονίκη σε μας. Ο πατέρας της ήταν Διευθυντής σε ένα μεγάλο κρατικό κατάστημα της τότε Γιουγκοσλαβίας, η δε μητέρα της ήταν επισκέπτρια υγείας ( όπως το δικό μας υγειονομικό ). Και έχει μια μεγαλύτερη αδελφή που ζει στην Ισπανία. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της πόλης της Ιατρική. Εκεί λοιπόν γνώρισε έναν έλληνα φοιτητή από την Κρήτη που σπούδαζε κι’ αυτός εκεί και αγαπηθήκαν πολύ. Όμως οι καιροί ήταν άσχημοι και οι ημέρες δύσκολες. Ήταν η εποχή που διαλυόταν η Γιουγκοσλαβία. Αποφασίζουν λοιπόν να έρθουν μαζί στην Ελλάδα και να παντρευτούν όπως και έγινε. Όταν πρωτοήρθε όμως δεν είχε ακόμα υπηκοότητα και έτσι εργάστηκε τα πρώτα χρόνια στον ιδιωτικό τομέα στα ξενοδοχεία σαν γιατρός. Όταν όμως πήρε την υπηκ/τα εργάστηκε στο ΕΚΑΒ σαν επικουρική που απ’ ότι έχουμε συζητήσει πέρασε πολύ καλά και της άρεσε πολύ, γιατί ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά, όμως ήταν πολύ κουραστική και με πολύ δύσκολο ωράριο. Μετά από λίγα χρόνια ζήτησε να παραμείνει στο Νοσοκομείο όπως και έγινε. Άρχισε λοιπόν να κάνει ιατρείο πρώτα στο περιφερειακό Ιατρείο τον Μέσα Μουλιανών και μετά στο περιφερειακό Ιατρείο Τουρλωτής. Από το Μάιο του 2013 λοιπόν άρχισε να έρχεται και στη Λάστρο. Και από τότε έρχεται στο χωριουδάκι μας ένας άνθρωπος που αγαπήσαμε και αγαπάμε. Είναι ο άνθρωπος που μας βοηθάει στις πολύ δύσκολες στιγμές της υγείας μας με αγάπη και καλοσύνη. Θέλουμε δε να την ευχαριστούμε κάθε φορά που έρχεται. Που τις πιο πολλές φορές νομίζω ότι το κάνουμε κιόλας. Μα με ένα αγριολούλουδο, ή με τα λουλούδια και τα τριαντάφυλλα του κήπου που έχει ο καθένας. Άσε τα κεράσματα που τις φέρνουν από τα σπίτια τους οι Λαστριανές, τα οποία συνήθως μέχρι να φύγει τα έχει προσφέρει στους εξεταζόμενους της ημέρας, εγώ τουλάχιστον έχω φάει πολλές φορές τι τυροπιτάκια τι λαχανοπίτια, τι σοκολατάκια και διάφορα άλλα καλούδια που της φέρνουν σαν ένα μικρό ευχαριστώ για την παρουσία και το χαμόγελο της. Γιατί για μας είναι ο γιατρός της καρδιάς μας. Είναι η γιατρισά μας. Και αν καμιά φορά την έχουμε στενοχωρήσει να μας συμπαθά, και να είναι σίγουρη οτί δεν γίνετε επίτηδες. Γνωρίζω δε από το παιδί μου τι γνώμη έχουν οι συνάδελφοι της για τις γνώσεις και την κατάρτιση που διαθέτει στη δουλειά της, και τον εξαιρετικό χαρακτήρα της. Εμείς λοιπόν Αγγελικούλα επί το ελληνικότερο, με τη σημερινή μας μάζωξη θέλουμε να σου πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ γι’ αυτά που μας προσφέρεις όλα αυτά τα χρόνια με την παρουσία σου, και την μεγάλη βοήθεια και συμπαράσταση στα προβλήματα της υγείας μας. Είμαστε ένα μικρό χωριό με λίγους κατοίκους που είναι στη πλειοψηφία τους ηλικιωμένοι, έτσι αυτή η σημερινή μάζωξη να μην έχει την πολυκοσμία και της παρουσίες κάποιων επιφανών προσώπων (Αν και ξέρω ότι δεν σου αρέσουν αυτές οι εκδηλώσεις) Όμως για ένα πράγμα να είσαι σίγουρη ότι αυτοί οι λίγοι άνθρωποι σ’ αυτό το χωριουδάκι ότι έκαναν σήμερα το έκαναν με πολύ αγάπη προς το πρόσωπο σου και γι’ αυτό είμαστε μόνο εμείς οι Λαστριανοί, χωρίς μεγαλόσχημους και πολύ κόσμο καλεσμένους. Μόνο εμείς που βοηθάς και προσέχεις όλα αυτά τα χρόνια Θα θέλαμε να μας θυμάσαι με αγάπη και αν καμιά φορά σε πίκρανε η πατρίδα μας ή οι άνθρωποι της να ξέρεις ότι εδώ σ’ αυτό το μικρό χωριό θα είσαι πάντα ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που πέρασαν από εδώ. Θα σου πω όμως και αυτή τη παλιά μαντινιάδα που νομίζω ότι χαρακτηρίζει εσένα. Αγγελικούλα ζάχαρη, Αγγελικούλα μέλι. Αγγελικούλα κρύο νερό που πίνουν οι άγγελοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου