Παρασκευή 16 Νοε 2018
45 χρόνια από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου
Ίδια μέρα.Ίδιο βράδυ. Η Παρασκευή του 1973.
Άσβηστες οι μνήμες που χαρίζουν στο καθετί χρώματα και μυρωδιές που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα.
29 χρονών τότε. Εργένης σε γκαρσονιέρα τελευταίου ορόφου, δική μου.Σε ύψωμα πάνω από το πεδίο του Άρεως στην επάνω πλευρά της Σχολής Ευελπίδων, που ακόμη λειτουργούσε ως Σχολή. Με θέα την Ακρόπολη, το Λυκαβητό, τις κεραίες ΟΤΕ Πατησίων, την περιοχή Πολυτεχνείου, αλλά και τη θάλασσα του Πειραιά. Προετοιμάζουν φροντιστηριακώς για τις εξετάσεις απόκτησης Διπλώματος Πλοιάρχου Α τάξεως. Kαθημερινό δρομολόγιο λεωφοριακώς από Βαλτινών (Γκύζη)-Πλατεία Κάννιγγος, τέρμα οδός Τζώρτζ. Με το τραίνο από Ομόνοια για Πειραιά στο φροντιστήριο Τούμπαλιν το δρομολόγιο επιστροφής για το σπίτι.
Η οδός Τζώρτζ κάθετα τερματίζει στη Στουρνάρη.Πιο πάνω από την πλευρική είσοδο του Πολυτεχνείου.
Τη βδομάδα 12 εώς 16 (Δευτέρα έως Παρασκευή) Νοεμβρίου 1973 επιστρέφοντας από Πειραιά στάθμευα στη Τζώρτζ…για ρεπορτάζ Πολυτεχνείου. Να ενημερώσω την επόμενη τους συναδέλφους μου στο φροντιστήριο, όπου υπήρχε δυνατότητα δημοκρατικού σχολιασμού.
Βλέποντας τους στασιαστές συνταυτιζόμουν. Απελευθέρωνα την αγανάκτηση μου κατά της Χούντας. Που αρκετές φορές προσωπικά με πίκρανε άδικα κατά τη θητεία μου στο Πολεμικό Ναυτικό. Αιτία η δικαιολογημένη, εκ των συνθηκών, αριστερωσύνη των φτωχών γονιών μου.
Οι εντός του Πολυτεχνείου στασιαστές αμούστακα παιδιά.¨Ότι καλό συνεβή στην ανθρωπότητα προέκυψε από παιδιά που έκαναν φασαρία¨ (Σαμαράκης).
Όμως στα αγανακτισμένα καθάρια πρόσωπα τους διέκρινες τη φλόγα του πατριωτισμού. Ξαναζωντάνευαν οι Ιερολοχιτές του Υψηλάντη (1821), οι φοιτητές των ¨Σκιαδικών¨ (1853), οι πρωτοετείς Ευέλπιδες του Αλβανικού Μετώπου (1940).
Από την πλευρά της Στουρνάρη, στα παράθυρα του Πολυτεχνείου, ξετυλιγμένα προς τα κάτω χαρτιά υγείας με χλευαστικά, ευρυματικά συνθήματα, υβριστικά, ειρωνεύονταν την καθεστηκία κυβέρνηση των Μαρκεζίνη, Παπαδοπούλου μετά της συντρόφου του.
Μανάδες ικέτευαν τα παιδιά να γυρίσουν σπίτια τους. Εκείνα αγανακτισμένα έδιωχναν τις μανάδες με το φαγητό στα χέρια.
Παιδιά χωρίς επισκεπτήριο μανάδων, φώναζαν πεινάμε.Ο πλανώδιος κουλουράς με τον ταβλά του γυρόφερνε απέξω. ¨Μάστορα ρίξε τα κουλούρια μέσα. Έλα άκρη γωνία να σε πληρώσω. (κατά την απουσία στη θάλασσα η γκαρσονιέρα μου είχε στοχοποιηθεί με ένοικο τον Γ.Ζ. βομβιστή της απόπειρας δολοφονίας του Παπαδόπουλου στο Καβούρι. Λόγω πλοιαρχικών εξετάσεων δεν ήταν εποχή για άκαιρες ανακρίσεις). Εκείνη τη βδομάδα έγινα ο καλός πελάτης του Κουλουρά. Κάποια παιδιά παρακολουθούσαν τις κινήσεις μας.Νοηματικά τους έλεγα να σιωπούν.Νάναι καλά οι τρεις μανάδες μου για τη διαπαιδαγώγηση μου.Πρώτη εκείνη που με γέννησε.Δεύτερη η φτώχεια.Τρίτη η θάλασσα.
Το βράδυ της Παρασκευής από τη βεράντα άκουγα τους πυροβολισμούς στην Ευελπίδων. Έβλεπα την προειδοποιητική-χαρακτηριστική λάμψη πάνω από το Πολυτεχνείο. Με το τρανζιστοράκι στο αυτί η φωνή της φοιτήτριας Μαρίας Δαμανάκη ¨Εδώ Πολυτεχνείο… ¨Εδώ Πολυτεχνείο… Εναλάσσονταν με τη φωνή του συναδέλφου της ¨Αδέρφια μας Στρατιώτες Αδέρφια μας Στρατιώτες¨.Αργότερα ζητούσαν γάζες αποτραυματικά φάρμακα.Το Τάνκ προ της Καγκελόπορτας. Ακολουθεί η έξοδος.Η καταστολή.Η κυριαρχία του…ξίφους.
Σκέφτηκα το πνεύμα.Τα αμούστακα παιδιά. Πρόλαβαν να φύγουν; Κάποια όχι αναίμακτα. Το αίμα προμηνύει θάνατο. Την αρχή του τέλους.Του τέλους της χούντας.Για μια ακόμη φορά το πνεύμα νίκησε το ξίφος.
Ξημέρωμα Σαββάτου.Ορατά τα σημάδια της εξέγερσης. Καμμένα λάστιχα στους περιξ δρόμους. Λεωφορεία κάθετα στο οδόστρωμα.. Ακινητοποιημένα. Να μην κυκλοφορούν οχήματα.
Αστυνομικοί πεζοί συνεχίζουν να κυνηγούν μπουλούκια αμούστακων νεαρών.Οι πιτσιρικάδες επιμένουν.Αναγκαστικά μπήκα στην είσοδο πολυκατοικίας να αποφύγουμε τους κατά πάνω ερχόμενους αστυνομικούς. Ξεφύγαμε. Τα παιδιά με κοίταζαν περίεργα.Δεν έδειχνα στασιαστής. Ούτε χαφιές. Ρε…τα κουλούρια, φώναξε κάποιος.Δικός μας.
Αμίλητος έφυγα. Πηγαίνοντας για άλλα χρώματα. Για…άλλες μυρωδιές. Τελευταία δραστηριοποιούμαι στην Αθήνα πέριξ Ομονοίας, Πλατ.Βικτωρίας, Πλατ.Αμερικής. Πεζοπορικώς σχεδόν καθημερινά περνώ από το Πολυτεχνείο. Εικόνα απογοητευτική. Κηπουρικά απεριποίητο.Λερωμένο. Εγκαταλειμμένο. Εξ ολοκλήρου αφημένο σε μελαχροινούς διακινητές και χρήστες ναρκωτικών. Το κατατεθέν μνημείο το ¨Γυρτό Πρόσωπο¨ λες και περιμένει να φορτωθεί από πλανώδιους για παλιοσίδερα.
Η ιδέα της ενοποίησης των χώρων του Αρχαιολογικού Μουσείου με του Πολυτεχνείου θα αναδείξει την περιοχή.Την Ιστορία του Πολυτεχνείου.Που κάποιοι (ιδρύματα όπως Σόρος που στις ομιλίες μας περί ¨Γενοκτονίας Μικρασιατών¨ έχουμε καταγγείλει πριν από τους εσχάτως καταγγέλοντες πολιτικούς), θέλουν λέει να αμβλύνουν τις οξύτητες μεταξύ λαών προς όφελος της παγκοσμιοποιημένης αγοράς.
2018 Παρασκευή 16 Νοεμβρίου.Γύρω στις 2 μ.μ με δύο γαρύφαλλα κόκκινο-άσπρο από την κύρια είσοδο μπαίνω στο Πολυτεχνείο.Η ετήσια καθιερωμένη επίσκεψη.Συμπτωματικά με κόκκινο μπουφάν.Σχεδόν όλοι φορούν μαύρο.Καθιστοί και όρθιοι νεολαίοι του ΚΚΕ με τα συνήθη εξαρτήματα.Σκυτάλη με τυλιγμένη μικρόσχημη κόκκινη σημαία.Ο έχων σειρά ομιλητής στην επικαιροποιημένη για την ημέρα ομιλία του με επαναλαμβανόμενες τις λέξεις ιμπεριαλισμός, καπιταλισμός, εξοπλισμός και άλλες …ισμός.
Η φωνή του Ξυλούρη, της Μοσχολιού (…Μου γράφουν τα παιδιά μου) εκείνη την ώρα απολύουν το δάκρυ της συγκίνησης.Η ιστορία που γράφεται με ήχους αγγίζει πιο βαθιά την καρδιά από αυτήν που είναι γραμμένη με λέξεις, με…ισμούς.
Το πρωί στις 10 είχε έρθει κυβερνητική αντιπροσωπεία να καταθέσει στεφάνι.Δεν τους το επέτρεψαν.¨Μη κάμεις μη σου κάμουνε. Μη πεις να μη σου πούνε ¨έλεγε η Μεραμπελιώτισα γιαγιά μου.
Το απόγευμα του Σαββάτου στην καθιερωμένη προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία πορεία συμμετείχαν εκπρόσωποι της Κυβέρνησης. Άκρως σουρεαλιστικό. Να τα δίνεις όλα στους Αμερικάνους (διαφορετικά δεν γίνεται) και να συμμετέχεις στην πορεία διαμαρτυρίας. Στη χώρα μας η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία.
Το βράδυ του Σαββάτου, ακολούθησαν οι καθιερωμένες εκτεταμένες υλικές ζημιές στο Πολυτεχνείο και στη γύρω περιοχή. Όχι ¨από παιδιά που έκαναν φασαρία¨. Αλλά από οργανωμένα συμφέροντα. Ιδιαιτέρως μεθοδευμένα για μελλοντικά οικοδομικά οφέλη.
Ευτυχώς κάθε χρόνο, διαπιστώνουμε ότι ιστορικά το Πολυτεχνείο ζει και θα ζει.
Γιώργος Αλεβίζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου