30 Απριλίου 2018, 8.30 μμ. Πάω κάθε χρόνο, πήγα και φέτος, στη δημόσια εκδήλωση της Λέσχης Ανάγνωσης του Α’ Γυμνασίου, στο Πολύκεντρο Σητείας. Κι αποζημιώθηκα και πάλι. Η Φινλανδία, με το πρωτοπόρο εκπαιδευτικό σύστημα είναι εδώ, κι επιπλέον εμείς έχουμε και κλίμα ασύγκριτο. Δεν συγκρίνω το κρατικό σύστημα της εκπαίδευσης, μιλώ για τις οάσεις που δημιουργούν φωτισμένοι δάσκαλοι, καθηγήτριες όλες στην περίπτωσή μας. Μετζογιαννάκη, Στεπανιάν, Τρυποσκούφη, Φουστέρη, Χατζηλάμπρου.
Το φινάλε εντυπωσιακό, η εκδήλωση έχει τελειώσει, αλλά δεν φεύγουν, γιορτάζουν, μαθητές και μαθήτριες τραγουδούν στη σκηνή και στην πλατεία, ανακατωμένοι με δασκάλους, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες… Ένα σχολείο δεμένο με την κοινωνία, όπου οι μαθητές το γουστάρουν. Ξέρω δεν είναι πάντα έτσι, μα εγώ ελπίδες ψαρεύω , γι’ αυτές μιλώ. Η φετινή δουλειά της Λέσχης ήταν αφιερωμένη στο διήγημα. Σαμαράκης, Χατζής, Παπαδιαμάντης, Βιζυηνός κι άλλοι που δεν συγκράτησα. Περιλάμβανε και εκπαιδευτική εκδρομή, έφτασαν ως το Ρέθυμνο, στο Πανεπιστήμιο, όπου παρακολούθησαν την Έφη Αβδελά, επισκέφτηκαν και το Μουσείο Καζαντζάκη. Χθες μας παρουσίασαν δραματοποιημένο “Το μόνον της ζωής μου Ταξείδιον” του Βιζυηνού, δεν θα κρίνω την παράσταση, η κριτική παρέλκει μπροστά στο κύριο, την απόλαυση που ακτινοβολούσαν οι ηθοποιοί.
10 μμ. Έφυγα περιχαρής, κάναμε βόλτα το μισό τετράγωνο για να ξαναμπούμε στο ισόγειο του ίδιου κτιρίου, στον Τεχνοχώρο, όπου μια άλλη ψαριά ελπίδας με περίμενε. Κυρίες του θεάτρου Σητείας σε ολονυκτία διάβαζαν τον Ερωτόκριτο. Η ιδέα ήταν νομίζω του Νάσου Ζαγκότη που ανεβάζει φέτος τον Ερωτόκριτο. Ξεκίνησαν το απόγεμα και θα ξημερώνονταν χαράματα Πρωτομαγιάς. Διάρκεια, 3 Μεγάλες Πέμπτες μαζί κι από κατάνυξη υπέρτερη. Εκεί μου ‘ρθε η ιδέα, για κάθε δρόμο της πόλης μας να επιλεγεί κι ένα δίστιχο του Κορνάρου, παιδευτικό και απολαυστικό, αυτό κι αν θα είναι δημόσια παιδεία. Πως το ‘κανε ο φίλος μου Μάκης ο Φουντούλης με τον αρχαιολόγο το Θέμελη που έσπειραν Δελφικά παραγγέλματα στα βουνά της Ικαρίας. Κάπως έτσι.
Κι ένα μικρό υπόμνημα στο Χάρτη.
Πολύκεντρο και Τεχνοχώρος [1] με είσοδο για το Πολύκεντρο από την Ιωάννου Κονδυλάκη [4], διηγηματογράφος κι αυτός. Η είσοδος στον Τεχνοχώρο γίνεται από την Φουνταλίδου [6]. Για να πας από το Πολύκεντρο στον Τεχνοχώρο, πρέπει να βγεις στο δρόμο και να κατηφορίσεις την Καζαντζάκη [5]. Η Κορνάρου [7] είναι λίγο πιο κάτω, αλλά όπως πρότεινα μπορεί κάθε δρόμος να γίνει Κορνάρου. Δεξιά στη γωνία [2] στο παραδοσιακό της Χαβάγια είναι ο ναός του θεάτρου Σητείας, που γράφει Ιστορία τα τελευταία 25 χρόνια στην πόλη μας και κάποιος πρέπει να του γράψει και τη δική του. Ξέρω πως η Φανή Σύρπου, η πρόεδρος, κάτι ετοιμάζει. Δεν είπα για το [3], το διώροφο με το γιασεμί της οικογένειας Χλουβεράκη, όπου θυμάμαι τις πρώτες εικόνες του κόσμου τούτου, 63 χρόνια πριν, νοικιάζαμε το διαμέρισμα του α’ ορόφου. Θυμάμαι τότε το Πολύκεντρο να είναι σταφιδεργοστάσιο, τα καμιόνια φορτωμένα σακιά σταματούσαν μπροστά στο σπίτι μας και μου έβαζαν το δίλημμα να πηδήξω ή να μην πηδήξω από τη βεράντα του ορόφου. Ώσπου να αποφασίσω οι σβέλτοι φορτοεκφορτωτές, φορώντας μια λινάτσα, σαν ρούχο καθολικού καλόγερου, που τους προστάτευε πλάτη και κεφάλι το είχαν ξεφορτώσει. Εικόνες μυρισμένες με γιασεμί και σταφίδα. Μετά, πολύ μετά, έμαθα ότι το Πολύκεντρο που πιο πριν ήταν σταφιδεργοστάσιο, ένα αιώνα πριν ήταν τζαμί. Με τη μικρασιατική καταστροφή και την εθνοκαθαρσιακή ανταλλαγή πληθυσμών καθαρίσαμε και κάθε ίχνος του. Μια Πύλη μόνο κάπως σώζεται στο ισόγειο.
Το σταφιδεργοστάσιο έγινε Πολύκεντρο τη δεκαετία του 80, Τσακαλάκης, Πολίτου, Περάκης ήταν οι αρχιτέκτονες - μηχανικοί, ενώ ο τεχνοχώρος διαμορφώθηκε πριν λίγα χρόνια, πρωτοστατούσης της Κατερίνας Γουλιέλμου. Στο μεσοδιάστημα στέγασε το ΤΕΙ Σητείας κι ακόμα στεγάζει το εστιατόριο του ΤΕΙ. Το Κτίριο ανήκει στο Σταφιδικό Συνεταιρισμό και τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη η περαιτέρω διαμόρφωση και πολιτισμική αναβάθμισή του από το Δήμο.
Πριν ένα αιώνα ήταν τζαμί, ποιος ξέρει τι θα είναι ένα αιώνα μετά. Εύχομαι πάντως και τότε να στεγάζει ελπίδες για το συνάδελφο αλιέα της εποχής.
Καλή Πρωτομαγιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου