Τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού όπως κάθε χρόνο, τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου περπάτησαν στο καταπράσινο φαράγγι του Ρίχτη, με τον εντυπωσιακό καταρράκτη. Νωρίς το πρωί της Κυριακής 12 Ιουνίου, η πολυάριθμη ομάδα μας ξεκίνησε για πεζοπορία σε ένα από τα ομορφότερα μικρά φαράγγια της ανατολικής Κρήτης, στην περιοχή της Σητείας.
Η πεζοπορία μας ξεκίνησε με ...διάλλειμα για καφέ κάτω από τα φουντωτά δέντρα στα παραδοσιακά καφενεία στα ΄Εξω Μουλιανά. Χαλαρωτικό και αναγκαίο διάλλειμα, για όσο χρόνο χρειάστηκε για να οδηγηθούν τα απαραίτητα για την επιστροφή μας αυτοκίνητα στην έξοδο του φαραγγιού και να επιστρέψουν πίσω οι οδηγοί τους.
Αρχίσαμε το περπάτημα από τα γραφικά σοκάκια του μικρού χωριού με τις λουλουδιασμένες αυλές, περάσαμε από την‘Οθωμανική κρήνη’, παλιά πετρόκτιστη βρύση διακοσμημένη με σκαλίσματα αραβικής τεχνοτροπίας και φτάσαμε στο γεφύρι του Λαχανά.΄Ενα γεροφτιαγμένο πέτρινο μονότοξο γεφύρι, φορτωμένο με ματωμένες ιστορικές μνήμες: κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας–Τουρκίας, οι χριστιανοί σκότωσαν τους Τούρκους της περιοχής, οι οποίοι προσπαθούσαν να περάσουν το γιοφύρι για να πάνε στην Σητεία για να επιβιβαστούν στα καράβια. Σήμερα το τοξωτό γεφύρι ξαφνιάζει τον διαβάτη όχι μόνο με τη στιβαρή κατασκευή του, αλλά και με τη θέση του καθώς ο άλλοτε ορμητικός ποταμός που γεφύρωνε έχει πια στεγνώσει και κάτω από το τόξο του περνά πλατύς ...χωματόδρομος. Μοιάζει να έχει τοποθετηθεί εκεί ‘κατά λάθος’ καθώς και ο παλιός δρόμος που έφτανε στις όχθες έχει πια αλλάξει κατεύθυνση. ΄Ενα πέτρινο ‘μνημείο’ αλλοτινών καιρών, που σήμερα κατέληξε να χρειάζεται μόνο για να μας υπενθυμίζει τις δραματικές αλλαγές που συμβαίνουν στο περιβάλλον στο πέρασμα λίγων μόνο δεκαετιών...
Παρόμοιες εικόνες και ίδιες σκέψεις από ένα ακόμη αποτύπωμα του παρελθόντος, στη μέση περίπου του φαραγγιού: μισογκρεμισμένοι δυονερόμυλοι, παλεύουν με τη φθορά του χρόνου και την οργιώδη βλάστηση που απειλεί να τους καταπιεί. ΄Ομως παρά την τωρινή παρακμή τους μας θυμίζουν ότι κάποτε το ποτάμι ήταν τόσο ορμητικό, ώστε με τη δύναμη του νερού του κατάφερνε να γυρίσει τις βαριές μυλόπετρες που άλεθαν τα σιτηρά. Διατηρείται ακόμη το μυλαύλακο (το πέτρινο αυλάκι που οδηγούσε με ορμή το νερό προς το μύλο) και μάλιστα βρίσκεται σε τέτοιο ύψος που σε κάνει σήμερα να απορείς πως ‘σκαρφάλωνε’ το νερό στα κάθετα πρανή του φαραγγιού!
Όμως αυτό που κυρίως εντυπωσιάζει στοφαράγγι του Ρίχτη είναι η πυκνή βλάστηση, το καταπράσινο τοπίο μέσα στο ποτάμι. Μια απρόσμενη όαση, που μοιάζει απίθανη για την περιοχή της ανατολικής Κρήτης με το ξηροθερμικό κλίμα. Το μικρό ρέμα είναι κατάφυτο από ψηλά πλατάνια, συκιές, χαμηλές καρυδιές, φοίνικες και μεγάλες συστάδες από ευθυτενείς πανύψηλες ανθισμένες ροδοδάφνες. Στα πρανή οι φασκομηλιές, τα θυμάρια και τα άλλα αρωματικά φυτά μοσχοβολούν, ενώ στις επίπεδες πλαγιές υπάρχουν περιβόλια με οπορωφόρα δέντρα. Κυριαρχούν οι κισσοί και άλλα αναρριχητικά φυτά, που σφιχταγκαλιάζοντας τα βράχια και τους κορμούς των δέντρων καταφέρνουν να σκαρφαλώσουν στριφογυριστά προς τον ουρανό για να ρουφήξουν το φως του ήλιου. Χαμηλά στην κοίτη του ποταμού ξεπροβάλλουν σαν φίδια ρίζες από τα υδρόφιλα φυτά, συμμετέχοντας και αυτές στη μάχη της επιβίωσης.
Το φαράγγι έχει μήκος περίπου 3 χλμ. και η υψομετρική διαφορά εισόδου-εξόδου είναι 350 μέτρα. ΄Εχει τρεχούμενο νερό ακόμα και το καλοκαίρι, το οποίο συγκεντρώνεται σε ανοικτή δεξαμενή που δημιουργεί μια πράσινη λίμνη και στη συνέχεια αξιοποιείται για πότισμα. Η διάσχιση του είναι εύκολη καθώς υπάρχει σηματοδοτημένο σκιερό μονοπάτι και σιδερένιες σκάλες στα δύσκολα σημεία.
Εντυπωσιακές, φιδογυριστές, ξύλινες σκάλες οδηγούν τον περιπατητή στον φημισμένο καταρράκτη, που έχει ύψος περισσότερο από 20μ. Στην πράσινη λιμνούλα που σχηματίζεται από την πτώση του νερού, κάτω από καταπράσινα πανύψηλα πλατάνια η ομάδα μας έκανε ένα μεγάλο διάλλειμα για να χορτάσουμε την νεραϊδένια ομορφιά του τοπίου. Πολλοί δοκίμασαν τη αξέχαστη εμπειρία που σου χαρίζει το κολύμπι στην μαγευτική λιμνούλα κάτω από τον καταρράκτη, με το νερό παγωμένο να πέφτει με ορμή πάνω στο κεφάλι σου.
Επιβλητικός και μεγαλόπρεπος πάντα ο καταρράκτης, πάρα τον ολοφάνερα μειωμένο όγκο νερού φέτος (λόγω της περιορισμένης βροχόπτωσης του περασμένου χειμώνα). Τον περσινό Ιούνιο το νερό κάλυπτε σχεδόν μέχρι τη μέση ολόκληρο τον πανύψηλο κάθετο βράχο, αστράφτοντας ολόλευκο κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο και έπεφτε ορμητικό και άφθονο σε πλατιές λουρίδες. Φέτος ακόμα και η κορυφή του βράχου ήταν ‘ακάλυπτη’ και το νερό έπεφτε μόνο από το πλάι, αποκαλύπτοντας το πράσινο βελούδο από τα υδρόφιλα φυτά που φυτρώνουν πάνω στο βράχο. Και η ροή του νερού στην κοίτη του ποταμού είναι φέτος περιορισμένη, αρκετά σημεία μάλιστα ήταν εντελώς στεγνά, καθώς το νερό εξαφανιζόταν ακλουθώντας μυστικές υπόγειες διαδρομές για να εμφανιστεί αναπάντεχα μετά από αρκετά μέτρα.
Αφήσαμε πίσω μας τον δροσερό καταρράκτη, παίρνοντας μαζί μας μαγευτικές εικόνες και συνεχίσαμε με κατηφορική πορεία ανάμεσα σε πρασινάδες και εντυπωσιακούς βραχώδεις σχηματισμούς προς την έξοδο. Σταδιακά τα τοιχώματα χαμηλώνουν, οι ρόζ πικροδάφνες λιγοστεύουν και παραχωρούν τη θέση τους σε γεμάτες με μωβ άνθη λυγαριές. Μετά από 4 ώρες πεζοπορίας αντικρίσαμε την βοτσαλωτήπαραλία του Ρίχτη, με τη θάλασσα ήρεμη και καταγάλανη να μας προσκαλεί για μια βουτιά ακόμη. Ο επίλογος μια ακόμη συναρπαστικής πεζοπορίας γράφτηκε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο αναψυχής κάτω από τα δέντρα, όπου μοιραστήκαμε τα φαγώσιμα που είχαν μεταφερθεί με τα αυτοκίνητα. Με την ευχή αξιωθούμε να έρθουμε και πάλι το επόμενο καλοκαίρι στο πανέμορφο αυτό φαράγγι, επιβιβαστήκαμε στα αυτοκίνητα που μας περίμεναν και πήραμε τον ανηφορικό και όλο απότομες στροφές δρόμο της επιστροφής.
Περισσότερες φωτογραφίες και video στο blog του Συλλόγου (pezopories.blogspot.gr) και στο facebook.
Η πεζοπορία μας ξεκίνησε με ...διάλλειμα για καφέ κάτω από τα φουντωτά δέντρα στα παραδοσιακά καφενεία στα ΄Εξω Μουλιανά. Χαλαρωτικό και αναγκαίο διάλλειμα, για όσο χρόνο χρειάστηκε για να οδηγηθούν τα απαραίτητα για την επιστροφή μας αυτοκίνητα στην έξοδο του φαραγγιού και να επιστρέψουν πίσω οι οδηγοί τους.
Αρχίσαμε το περπάτημα από τα γραφικά σοκάκια του μικρού χωριού με τις λουλουδιασμένες αυλές, περάσαμε από την‘Οθωμανική κρήνη’, παλιά πετρόκτιστη βρύση διακοσμημένη με σκαλίσματα αραβικής τεχνοτροπίας και φτάσαμε στο γεφύρι του Λαχανά.΄Ενα γεροφτιαγμένο πέτρινο μονότοξο γεφύρι, φορτωμένο με ματωμένες ιστορικές μνήμες: κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας–Τουρκίας, οι χριστιανοί σκότωσαν τους Τούρκους της περιοχής, οι οποίοι προσπαθούσαν να περάσουν το γιοφύρι για να πάνε στην Σητεία για να επιβιβαστούν στα καράβια. Σήμερα το τοξωτό γεφύρι ξαφνιάζει τον διαβάτη όχι μόνο με τη στιβαρή κατασκευή του, αλλά και με τη θέση του καθώς ο άλλοτε ορμητικός ποταμός που γεφύρωνε έχει πια στεγνώσει και κάτω από το τόξο του περνά πλατύς ...χωματόδρομος. Μοιάζει να έχει τοποθετηθεί εκεί ‘κατά λάθος’ καθώς και ο παλιός δρόμος που έφτανε στις όχθες έχει πια αλλάξει κατεύθυνση. ΄Ενα πέτρινο ‘μνημείο’ αλλοτινών καιρών, που σήμερα κατέληξε να χρειάζεται μόνο για να μας υπενθυμίζει τις δραματικές αλλαγές που συμβαίνουν στο περιβάλλον στο πέρασμα λίγων μόνο δεκαετιών...
Παρόμοιες εικόνες και ίδιες σκέψεις από ένα ακόμη αποτύπωμα του παρελθόντος, στη μέση περίπου του φαραγγιού: μισογκρεμισμένοι δυονερόμυλοι, παλεύουν με τη φθορά του χρόνου και την οργιώδη βλάστηση που απειλεί να τους καταπιεί. ΄Ομως παρά την τωρινή παρακμή τους μας θυμίζουν ότι κάποτε το ποτάμι ήταν τόσο ορμητικό, ώστε με τη δύναμη του νερού του κατάφερνε να γυρίσει τις βαριές μυλόπετρες που άλεθαν τα σιτηρά. Διατηρείται ακόμη το μυλαύλακο (το πέτρινο αυλάκι που οδηγούσε με ορμή το νερό προς το μύλο) και μάλιστα βρίσκεται σε τέτοιο ύψος που σε κάνει σήμερα να απορείς πως ‘σκαρφάλωνε’ το νερό στα κάθετα πρανή του φαραγγιού!
Όμως αυτό που κυρίως εντυπωσιάζει στοφαράγγι του Ρίχτη είναι η πυκνή βλάστηση, το καταπράσινο τοπίο μέσα στο ποτάμι. Μια απρόσμενη όαση, που μοιάζει απίθανη για την περιοχή της ανατολικής Κρήτης με το ξηροθερμικό κλίμα. Το μικρό ρέμα είναι κατάφυτο από ψηλά πλατάνια, συκιές, χαμηλές καρυδιές, φοίνικες και μεγάλες συστάδες από ευθυτενείς πανύψηλες ανθισμένες ροδοδάφνες. Στα πρανή οι φασκομηλιές, τα θυμάρια και τα άλλα αρωματικά φυτά μοσχοβολούν, ενώ στις επίπεδες πλαγιές υπάρχουν περιβόλια με οπορωφόρα δέντρα. Κυριαρχούν οι κισσοί και άλλα αναρριχητικά φυτά, που σφιχταγκαλιάζοντας τα βράχια και τους κορμούς των δέντρων καταφέρνουν να σκαρφαλώσουν στριφογυριστά προς τον ουρανό για να ρουφήξουν το φως του ήλιου. Χαμηλά στην κοίτη του ποταμού ξεπροβάλλουν σαν φίδια ρίζες από τα υδρόφιλα φυτά, συμμετέχοντας και αυτές στη μάχη της επιβίωσης.
Εντυπωσιακές, φιδογυριστές, ξύλινες σκάλες οδηγούν τον περιπατητή στον φημισμένο καταρράκτη, που έχει ύψος περισσότερο από 20μ. Στην πράσινη λιμνούλα που σχηματίζεται από την πτώση του νερού, κάτω από καταπράσινα πανύψηλα πλατάνια η ομάδα μας έκανε ένα μεγάλο διάλλειμα για να χορτάσουμε την νεραϊδένια ομορφιά του τοπίου. Πολλοί δοκίμασαν τη αξέχαστη εμπειρία που σου χαρίζει το κολύμπι στην μαγευτική λιμνούλα κάτω από τον καταρράκτη, με το νερό παγωμένο να πέφτει με ορμή πάνω στο κεφάλι σου.
Περισσότερες φωτογραφίες και video στο blog του Συλλόγου (pezopories.blogspot.gr) και στο facebook.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου